Metoda Callana

Metoda Callana ma swe początki w 1960 roku. Organizacja Metody Callana przez 15 lat prowadziła prace badawcze związane z jej doskonaleniem i sprawdzaniem. Metoda zyskała bardzo pozytywne opinie wśród największych autorytetów zajmujących się nauczaniem języka angielskiego. Ze względu na szybkie tempo nauki, szkoły stosujące Metodę Callana przygotowują więcej uczniów do egzaminów Cambridge niż szkoły uczące innymi metodami.

Dwaj najwięksi wrogowie uczenia się to nuda i słaba pamięć. Metoda Callana pokonuje nudę przez szybkość, a słabą pamięć przez powtórki. Powtarzanie wszystkiego cztery czy pięć razy gwarantuje nie tylko dużą prędkość mówienia i rozumienia, ale i trwałe zapamiętywanie zdobywanej wiedzy bez względu na to, jak słabą pamięć ma student.

Kolejną zaletą Metody Callana jest to, że pokonuje ona nieśmiałość studenta. Wielu studentów podczas nauki języka obcego obawia się mówić. W metodzie Callana, bazującej w większości na pracy ustnej pytanie - odpowiedź, student jest zmuszony do mówienia, a w konsekwencji szybko pokonuje swój lęk.

Jak wynika z powyższego, jeśli student jest zmuszony do mówienia i słuchania przez całą lekcję, to w konsekwencji, chcąc nie chcąc, jest zmuszony i do nauki. Jest rzeczą niemożliwą, aby student uczący się Metodą Callana był bierny podczas zajęć. Metoda, zmuszając studentów do nauki sprawia, że stają się oni nastawieni entuzjastycznie, ponieważ czują, że coś osiągnęli.

Spośród czterech aspektów nauki języka obcego - czytanie, pisanie, mówienie i rozumienie - mówienie uważa się zwykle za najtrudniejsze. Jak już wcześniej wspomniano, student uczący się Metodą Callana jest zmuszony nie tylko do słuchania przez cały czas, ale również do mówienia, gdyż podczas zajęć odpowiada na dużą ilość pytań zadawanych przez lektora prowadzącego. W ten sposób szybko pokonuje on początkowe zakłopotanie, które może wystąpić przy mówieniu, to zaś daje mu pewność siebie w konwersacji poza szkołą.